Dood…is het woord zo beangstigend? Deze 4 letters komen écht wel binnen. Laten we er niet omheen draaien, de dood omvat alles én helemaal niets… leeg en zonder antwoord.
Woorden zoals angst, zwart, onzekerheid en er niet over praten zijn eigenlijk onze westerse manier om ‘de dood’ in een hoekje te zetten.
Tijdens het schrijven van deze blog schieten mijn gedachten alle kanten op. Zou het een idee kunnen zijn om de dood te omarmen?
Van alle kanten te bekijken, vragen te stellen en er gewoon blanco in te duiken..
Dat grote niets, het wezenlijke onbekende én het grote mysterie.
De alom bekende levensvragen… is er leven na de dood? Waarom zijn wij mensen hier op aarde? Wat is de zin van het leven?
Zou het zo kunnen zijn dat het filosoferen over deze vragen ‘de dood’ in een ander daglicht plaatst?
Is het mogelijk dat wij, door de dood als het ware te ‘omarmen’, een ruimte binnen in onszelf vinden die kan groeien?
Groeien om zó betrokken te worden bij ‘het leven’, waardoor ook deze letters een andere betekenis krijgen.
Het woord dat in me omkomt is ‘aandachtig’. In staat zijn om ‘de dood’ in ons op te nemen, zou dus kunnen betekenen dat het dagelijkse leven zich verrijkt…
Het zien van wat anders niet opgevallen zou zijn..
Die vrije ruimte voelt onwennig en stil. Maar aan de andere kant ook uitnodigend om de verwondering van het leven te ervaren en te delen.
Wonderbaarlijk hoe leven en sterven verweven zijn.
“De dood is een uitdaging die ons vertelt geen tijd te verspillen. Die ons vertelt nu meteen te zeggen dat we van elkaar houden.”
Bron: Leo Buscaglia