Er schijnt in Japan een telefooncel te staan, je weet wel zoals vroeger. Maar deze is speciaal…Je kunt er namelijk praten met je overleden dierbare… een vaste lijn die nergens échte verbinding maakt…
De Japanners geloven dat “de ziel van de overledene” contact maakt met de nabestaanden. Ik stel me zo voor dat ik met papa in gesprek zou gaan…
Waar ik nu sta, wat me bezighoudt en hoeveel hij mij geleerd heeft over het leven. Dat het klopte als hij zei: ‘straks als je zo oud bent als mij zie je hoe alles, op een niet te voorspellen manier, uiteindelijk goed komt.’ Ja, er is verdriet, wanhoop en onmacht, dát is ook het leven. Veerkracht tonen is een aangeboren kracht en dat geeft een innerlijk weten dat je in staat bent om een andere keuze te maken…
Mooie mensen die naar je luisteren en je steunen als dat nodig is… ja ja de welbekende puzzelstukjes van mijn vader…
Alles zou tussen ons beiden de revue passeren, maar bovenal onze helende liefde voor elkaar… vrijelijk stromend. Die onvoorwaardelijke, volle en altijd aanwezige liefde. Deze liefde verbindt eeuwig. Bijna tastbaar…
Als de wind alles zou wegvagen…. klinkt in de ruis zijn eeuwige lijfspreuk:
‘Uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes op hun plaats.’
Marion