In iedere uitvaart zie en ervaar ik de grootsheid van onze natuur.
De oerwortels en familielijnen die altijd zullen blijven bestaan.
Voelbare liefde, alomvattende liefde voor ‘het diepere eigene’ van de overledene.
In ieders verhaal unieke talenten, eigenschappen die in geen enkel ander te vinden zijn…
Dié essentie is wie we zijn en waarom we zoveel betekenen voor anderen…
Het doet me denken aan de quote van de Libanese dichter en schrijver Kahlil Gibran, “En altijd is het zo geweest, dat de liefde haar eigen diepte niet kent dan op het uur der scheiding.”
Door dié liefde vormen zich woorden.
Woorden… die ons raken, meenemen, kwetsen en laten dromen…
Zou het zo kunnen zijn dat er tussen de woorden verbindingen gelegd worden, onzichtbaar…zonder dat we hier zelf echt bij stilstaan…?
Verbindingen en mogelijkheden die ons in staat stellen om de simpele logica van woorden om te zetten in verbeeldingskracht die ons naar nieuwe horizonnen laat reiken….
Woorden die troostend kunnen zijn voor de diepe en rauwe pijn die we voelen…
Woorden die we koesteren omdat we onze dierbare herkennen…
Woorden die ons de humor laten ervaren die zo typerend was…
Woorden die voelen als een warme deken…
Die warme deken van respect en dankbaarheid.
Alle herinneringen meenemend…. jezelf uiteindelijk de mogelijkheid geven, om deze kostbare herinneringen om te zetten in een levende en blijvende betekenis….
Ik en jij, verweven… op vele manieren…
Samen… altijd bijzonder.