Tijd, een veelbesproken onderwerp…. we hebben er veel te weinig van… mijn excuses voor deze ‘vertraagde’ blog…. geen tijd!
Plannen…. druk, druk, druk….. plannen….. druk, druk, druk… de juiste prioriteiten stellen is een veel gehoord argument. Waarom worden wij zo geleefd door ‘de tijd’? Is het mogelijk om in het leven de tijd een andere betekenis te geven? Niet geleefd te worden door de tijd maar leven hand in hand mét de tijd….
De tijd nemen om deze blog te schrijven, de tijd nemen om met je kinderen te praten, de tijd nemen om je vriendschappen te koesteren, de tijd nemen om er voor je partner te zijn, de tijd nemen voor je ouders, de tijd nemen om niets te doen…
In dié tijd zit iets kostbaars, als een parel in een oester….. aandacht, pure en zuivere aandacht. Het lijkt wel of daar, achter die verre horizon, zich iets anders wil ontvouwen…. ik heb geen idee hoe het werkt, maar lichamelijk en geestelijk voelt het als werkelijke verbinding… connectie los van de tijd… verbinding met dat wat ik vanuit mijn hart wil en voel… alsof de tijd dan letterlijk stilstaat en we in die cocon van ‘onvoorwaardelijke liefde’ stappen…. Liefde voor jezelf én liefde voor de ander….
Zen-momenten, pas op de plaats… hoe moeilijk is het om dit in ons dagelijkse leven in te bouwen…
Zou het zo kunnen zijn dat ‘tijd en aandacht’ het enige echte belangrijke gegeven is in ons leven?
In onze allerlaatste levensfase hoeven we geen ‘tijdsbewaking’ te hanteren… wel horen we het mens zijn in de diepe wortels van het bestaan…. je was er voor me toen ik je zo nodig had, je hield van me ondanks mijn tekortkomingen, door jou ben ik geworden wie ik nu ben, ik kon altijd bij je terecht….
Dat is de parel die in leven en dood verborgen ligt….. hier raken ze elkaar in een oneindige cirkel van liefde geven én liefde ontvangen…
Niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik… buiten onze gedachten is geen tijd.
Bron: Rutger Kopland